ਉਦਾਰ ਪੋਪ ਕਮਿਸ਼ਨਾਂ ਨੇ ਰੋਮ ਨੂੰ ਇਟਲੀ ਅਤੇ ਪੂਰੇ ਯੂਰਪ ਵਿੱਚ ਮੂਰਤੀਕਾਰਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਚੁੰਬਕ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਚਰਚਾਂ, ਵਰਗਾਂ, ਅਤੇ ਰੋਮ ਦੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ, ਪੋਪਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਬਣਾਏ ਗਏ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਨਵੇਂ ਫੁਹਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਸਜਾਇਆ। ਸਟੇਫਾਨੋ ਮਦੇਰਨਾ (1576–1636), ਮੂਲ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਲੋਂਬਾਰਡੀ ਵਿੱਚ ਬਿਸੋਨ ਤੋਂ, ਬਰਨੀਨੀ ਦੇ ਕੰਮ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਕਰੀਅਰ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕਾਂਸੀ ਵਿੱਚ ਕਲਾਸੀਕਲ ਰਚਨਾਵਾਂ ਦੀਆਂ ਘਟੀਆਂ-ਅਕਾਰ ਦੀਆਂ ਕਾਪੀਆਂ ਬਣਾ ਕੇ ਕੀਤੀ। ਉਸ ਦਾ ਵੱਡੇ ਪੱਧਰ ਦਾ ਕੰਮ ਸੇਂਟ ਸੇਸੀਲ ਦੀ ਮੂਰਤੀ ਸੀ (1600, ਰੋਮ ਵਿਚ ਟ੍ਰਾਸਟੇਵਰ ਵਿਚ ਚਰਚ ਆਫ਼ ਸੇਂਟ ਸੇਸੀਲੀਆ ਲਈ। ਸੰਤ ਦਾ ਸਰੀਰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਫੈਲਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਇਕ ਸਾਰਕੋਫੈਗਸ ਵਿਚ ਸੀ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਦਰਦ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ]

ਇੱਕ ਹੋਰ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਰੋਮਨ ਮੂਰਤੀਕਾਰ ਫ੍ਰਾਂਸਿਸਕੋ ਮੋਚੀ (1580-1654) ਸੀ, ਜੋ ਫਲੋਰੈਂਸ ਦੇ ਨੇੜੇ ਮੋਂਟੇਵਰਚੀ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਪਿਆਸੇਂਜ਼ਾ (1620-1625) ਦੇ ਮੁੱਖ ਵਰਗ ਲਈ ਅਲੈਗਜ਼ੈਂਡਰ ਫਾਰਨੇਸ ਦੀ ਇੱਕ ਮਸ਼ਹੂਰ ਕਾਂਸੀ ਦੀ ਘੋੜਸਵਾਰ ਮੂਰਤੀ, ਅਤੇ ਸੇਂਟ ਪੀਟਰਜ਼ ਬੇਸਿਲਿਕਾ ਲਈ ਸੇਂਟ ਵੇਰੋਨਿਕਾ ਦੀ ਇੱਕ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਮੂਰਤੀ ਬਣਾਈ, ਇੰਨੀ ਸਰਗਰਮ ਕਿ ਉਹ ਸਥਾਨ ਤੋਂ ਛਾਲ ਮਾਰਨ ਵਾਲੀ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ]

ਹੋਰ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਇਤਾਲਵੀ ਬਾਰੋਕ ਮੂਰਤੀਕਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਅਲੇਸੈਂਡਰੋ ਅਲਗਾਰਡੀ (1598-1654) ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ, ਜਿਸਦਾ ਪਹਿਲਾ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਕਮਿਸ਼ਨ ਵੈਟੀਕਨ ਵਿੱਚ ਪੋਪ ਲਿਓ XI ਦੀ ਕਬਰ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਬਰਨੀਨੀ ਦਾ ਵਿਰੋਧੀ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਸਦਾ ਕੰਮ ਸ਼ੈਲੀ ਵਿੱਚ ਸਮਾਨ ਸੀ। ਉਸਦੀਆਂ ਹੋਰ ਵੱਡੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਪੋਪ ਲਿਓ I ਅਤੇ ਅਟਿਲਾ ਦ ਹੂਨ (1646-1653) ਵਿਚਕਾਰ ਮਹਾਨ ਮੁਲਾਕਾਤ ਦੀ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਮੂਰਤੀ ਵਾਲੀ ਬੇਸ-ਰਿਲੀਫ ਸ਼ਾਮਲ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਪੋਪ ਨੇ ਅਟਿਲਾ ਨੂੰ ਰੋਮ ਉੱਤੇ ਹਮਲਾ ਨਾ ਕਰਨ ਲਈ ਮਨਾ ਲਿਆ।

ਫਲੇਮਿਸ਼ ਮੂਰਤੀਕਾਰ ਫ੍ਰਾਂਕੋਇਸ ਡੂਕੇਸਨੋਏ (1597–1643) ਇਤਾਲਵੀ ਬਾਰੋਕ ਦੀ ਇੱਕ ਹੋਰ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹਸਤੀ ਸੀ। ਉਹ ਪੇਂਟਰ ਪੌਸਿਨ ਦਾ ਦੋਸਤ ਸੀ, ਅਤੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੌਰ 'ਤੇ ਰੋਮ ਵਿੱਚ ਸੈਂਟਾ ਮਾਰੀਆ ਡੀ ਲੋਰੇਟੋ ਵਿਖੇ ਸੇਂਟ ਸੁਜ਼ਾਨਾ ਦੀ ਮੂਰਤੀ ਅਤੇ ਵੈਟੀਕਨ ਵਿਖੇ ਸੇਂਟ ਐਂਡਰਿਊ (1629-1633) ਦੀ ਮੂਰਤੀ ਲਈ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਫਰਾਂਸ ਦੇ ਲੂਈ XIII ਦਾ ਸ਼ਾਹੀ ਮੂਰਤੀਕਾਰ ਨਾਮ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਰੋਮ ਤੋਂ ਪੈਰਿਸ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਦੌਰਾਨ 1643 ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ।

ਅਖੀਰਲੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਮੂਰਤੀਕਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਨਿਕੋਲੋ ਸਾਲਵੀ (1697-1751) ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਕੰਮ ਟ੍ਰੇਵੀ ਫਾਊਂਟੇਨ (1732-1751) ਦਾ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਸੀ। ਝਰਨੇ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਇਤਾਲਵੀ ਬਾਰੋਕ ਮੂਰਤੀਕਾਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਰੂਪਕ ਰਚਨਾਵਾਂ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਫਿਲਿਪੋ ਡੇਲਾ ਵੈਲੇ ਪੀਟਰੋ ਬ੍ਰੈਕੀ ਅਤੇ ਜਿਓਵਨੀ ਗ੍ਰੋਸੀ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ। ਫੁਹਾਰਾ, ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਸ਼ਾਨ ਅਤੇ ਉਤਸਾਹ ਵਿੱਚ, ਇਤਾਲਵੀ ਬਾਰੋਕ ਸ਼ੈਲੀ ਦੇ ਅੰਤਮ ਕਾਰਜ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ। [12]